من کیم؟ اسمم سیما سادات هست و نام خانوادگیم دشمن فنا یزدی. مثل همه 12 سال دوران مدرسه رو طی کردم،‌ اما مثل برخی این 12 سال خیلی برام شیرین و جذاب نبود. درسم معمولی رو به بالا بود و فعالیتهای جانبی و خاطرات زیادی داشتم اما الان که نگاه می کنم می بینم این 12 سال رو دوسش نداشتم،‌ تا حدی که اگه بهم بگن میخوای برگردی از بچگی شروع کنی میگم 12 سال مدرسه رو حذف کنین حاضرم. اما برخلاف اون دوران دانشجوییم رو خیلی دوست داشتم هم دوران لیسانس هم فوق لیسانس. و اساساً دانشجو بودن و یادگیری رو دوست دارم. هر زمان که چیزی رو یاد می گیرم و لذت میبرم انگار جزو سالهای عمرم حساب نمیشه و هر وقت که پشت صندلی یادگیری می نشینم حس جوونی دارم و کودک درونم فعاله. حالا ممکنه سوال پیش بیاد که چرا یادگیری مدرسه رو دوست نداشتی؟ نمیدونم 🤷🏻‍♀️ شاید بخاطر این بود که اجباری بود، علایق من توی اغلب درسهاش نبود، و نمی تونستم به ابعاد دیگه وجودیم پی ببرم. شایدم اینکه من هنوز مهارت یادگیری و استفاده از تواناییهام رو نداشتم شایدم اصلا تواناییهای مختلف بعد از اون دوران بدست آورده بودم رو نداشتم و کشف نکرده بودم. بعد از مدرسه رشته مترجمی زبان انگلیسی رو انتخاب کردم که اونم داستان خودشو داره . سالهای آخر دوره کارشناسی بود که کار ترجمه و همکاری با یه موسسه نشر در تهران رو شروع کردم البته به شکل دور کاری و بعد هم موسسات دیگه و به شکل شخصی ادامه دادم. وقتی هم کارشناسی تموم شد رفتم سراغ تدریس زبان در موسسات مختلف و در حین تدریس سعی کردم علایقم رو هم فراموش نکنم. رفتم دنبال چیزهایی که دوست داشتم. مثل یه کار هنری به اسم مشبک کاری (یک فصل)، ورزش یوگا و برخی از متعلقاتش (3 سال)، نجوم آماتوری و رصد آسمان شب (3 سال)، یادگیری زبان فرانسه و ... یکی دیگه از علایق اصلیم میدونین چی بود؟ «جهانگردی»، و همین علاقه باعث شد وقتی فهمیدم یکی از دانشگاههای شهرمون ارشدش رو آورده برای ادامه تحصیل مدیریت جهانگردی رو انتخاب و براش اقدام کنم و سال آخر به محضی که دفاع کردم برای تقاضای تدریس دانشگاه اقدام کردم و ترم بعدش تدریس در دانشگاه من شروع شد. (چرا اینقدر زود پذیرفته شدم؟ اوایل هرکی می پرسید می گفتم سابقه تدریس قبلیم اما بعدها فهمیدم که تونسته بودم تصویر خوبی از خودم توی کار و فعالیت و اون دو سال ارشد برای اساتید ایجاد کنم که مربوط میشه به همین اتیکت،‌ رفتارحرفه ای، و ایجاد روابط حرفه ای موثر) البته اون زمان نمیدونستم اسمشون چیه فقط ذاتی شایدم باوری و تجربی انجامشون داده بودم ولی نه اسمی می دونستم نه دلیلی جز باور خودم براشون داشتم. بعدا فهمیدم چی درسته چی غلطه کجا رو درست رفتم و کجا اشتباه کردم و شاید فرصتی از دستم رفته.

بعد از شروع تدریسم در دانشگاه، ضمن اینکه کار خودمو انجام می دادم متوجه یه چیزی شدم می دیدم هر ترم که می گذشت و با هر ورودی جدید یه چیزی داره میزانش کمتر میشه. شاید قبلا فکر می کردم به قشر خاص یا سن خاصی مربوط میشه (بخاطر تجربه های تدریس قبلی و مواجهه با سنین مختلف) اما بعدش فهمیدم نه، انگار اون موضوع داره کمرنگتر میشه. موضوعی که قبلا توی خونواده و مدارس بیشتر بهش اهمیت داده میشد. و اون چی بود؟ «ادب و احترام». چیزی که خیلیامون دیدیم و داریم می بینیم: اینکه روز به روز احترام گذاشتنها، حریم و حرمتها داره کمرنگتر میشه و نتیجه شم میشه اثرات ناخوشایند روی روابط، ضررهای عاطفی و مالی که ناشی از اون هست، میزان نارضایتی افراد از زندگی،‌عدم مسئولیت پذیری، و گردن اینو اون انداختن، (نمونه ملموس و کوچیکش: اشتباه می کنیم، بد رفتار می کنیم بعد به طرفمون میگیم تو حساسی تو زودرنجی و ...). برای همین گاهی منم مثل بقیه تاسف می خوردم و با اساتید دور هم می نشستیم و از اتفاقات درون کلاس برای هم تعریف و گلایه می کردیم، گاهی هم اگر فرصتی میشد و آمادگی شنیدن رو توی دانشجوهام می دیدم باهاشون صحبتی می کردم اونم با این نیت که شاید یکی از این بین تلنگری براش باشه و یه اثر مثبتی توی زندگیش بزاره چون می دیدم که چه فرصتهایی رو با بعضی رفتارها از دست میدن و خودشونم خبر ندارن. ولی از اونجایی که دلم میخواست یه قدمی بردارم اونم در حد توان خودم و مغزم مدام دنبال راه حل بود یه اتفاق باعث شد با واژه اتیکت آشنا بشم و دیدم این همون چیزیه که میخواستم پس شروع کردم در موردش تحقیق و مطالعه کردن، سرچ کردن، منابع زبان اصلی رو خوندن، و هرچقدر بیشتر میخوندم بیشتر لذت میبردم و هرچه بیشتر مطالعه می کردم بیشتر دلم می خواست در موردش بدونم و یاد بگیرم. و این مطالعه و یادگیری رسید به جایی که عشق من به تدریس و آموزش دادن باز شروع به جوشش کرد. بنابراین، بعد از قدری سرچ و مشورت نام میس اتیکت رو انتخاب و رونمایی کردم، پیج و کانال و وبلاگ رو براش ساختم و ‌آموزش مجازی رو کم کم شروع کردم...

ولی چرا میس اتیکت؟ داشتم برای کارم لوگو می ساختم و دنبال یک اسمی بودم که کوتاه و آسون باشه و ترجیحا حرف «س» باشه و سریع، راحت و زیبا تلفظ بشه، پس بین میس، مادام،‌ میسیز، مز،‌مادمازل و غیره، نهایتا میس اتیکت رو انتخاب کردم که همراه اتیکت سریعتر و راحتتر تلفظ میشه و کارمو با لوگو و رنگ سبز آبی که هم نماد آرامش باشه هم شکوه و فراوانی و ... شروع کردم.

بعد از یکسال اولین کتابم در این حوزه منتشر شد با عنوان «اتیکت در کسب و کار». مدتی بعد یک ایبوک مربوط به اتیکت بین الملل منتشر کردم و شش ماه بعد وبلاگ میس اتیکت به سایت اتیکت لند تبدیل و منتقل شد. چند ماه بعد ایبوک دوم و همچنین کتاب دوم من در این حوزه منتشر شد و در کنارش آموزشهای حضوری و مجازی، مقالات متعدد، و مطالب مفید اتیکتی در شبکه های اجتماعی هم ادامه داشت و همچنان ادامه داره تا در مسیرهدف که ساختن دنیای بهتر، زیباتر و مهربانتر، به قدر توان خود، هست باز هم به امید خدا یاد بگیرم و آموخته هام رو به شما عزیزان منتقل کنم ...